Καλοδιατηρημένα αρχοντικά, πετρόχτιστες παλιές εκκλησίες, καταπράσινες ρεματιές, μονοπάτια για μυημένους περηπατητές, τσιπουράκια για “ψαγμένους” τουρίστες, είναι από τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό τα χωριά του κεντρικού Πηλίου.
Όντας έφηβος ακόμη, όταν η κύρια ασχολία μας ήταν τα …μηχανάκια, ένιωθα ξεχωριστός και εναλλακτικός κάθε φορά που οι ατελείωτες βόλτες μας κατέληγαν σε αυτά τα χωριά.
Η διαδρομή Μηλιές, Βυζίτσα, Πινακάτες, Αγιος Γεώργιος, Αγ Λαυρέντιος, Αγ Βλάσσης ήταν για εμάς η απενοχοποίηση για κάθε mainstream δραστηριότητά μας εκείνη την εποχή. Φαντασιωνόμασταν πως ήμαστε συμμορία “Χαρλεάδων” που οδηγούσε σε νέους απάτητους δρόμους.
Δεν μου αρέσουν οι υπερβολές, πρέπει όμως να ομολογήσω ότι το ίδιο συναίσθημα, και την ίδια διάθεση να γραψω ένα κείμενο σαν αυτό και να γίνω για λιγα δευτερόλεπτα ποιητής, το νιώθω ακόμη και τώρα που επισκέπτομαι τις αγαπημένες μου Πινακάτες και τα άλλα χωριά πλέον ως “τουρίστας”.
Το μπαλκονάκι μου – οι Πινακάτες, είναι το χωριό που μέσα σε λιγα λεπτά με ντοπάρει με θετικές σκέψεις και συναισθήματα. Κάθε φορά που κοιτάζω την ζωή από τόσο ψηλά, επιστρέφω πίσω με νέα όνειρα και σχέδια, και μια νέα όρεξη για την επερχόμενη ρουτίνα της πρωτεύουσας.
Γιώργος από Πινακάτες, σε μια σεμνή συγγραφική απόπειρα για τον “Πηλέα” και τους αγαπημένους μου Πινακιώτες.